Kommunikasjon
Samisk, nie lappisk
Lapończycy to jedyni rdzenni mieszkańcy Skandynawii. Zamieszkują najbardziej wysuniętą na północ część Norwegii, Szwecji, Finlandii i Rosji (obwód murmański). W tym niegościnnym środowisku już przez pięć tysięcy lat żyją i koczują stada reniferów.
Za centrum kultury lapońskiej w Norwegii uchodzą miasteczka Karasjok i Kautokeino. W Karasjok ma nawet siedzibę lapoński parlament Sametinget (lapońskie parlamenty znajdują się też w Szwecji i Finlandii). Jego otwarcie w 1989 roku było momentem kulminacyjnym emancypacji narodu, który przez wieki był poddawany naciskom (narzucanie norweskiej kultury czy przyjmowanie ustaw, które uniemożliwiały Lapończykom posiadanie ziemi).
Lapończycy nie walczą już z uciskiem. Oprócz parlamentu mają też swoją flagę i hymn, język lapoński w Norwegii ma nawet status języka urzędowego. Z drugiej strony muszą jednak radzić sobie ze zmianami klimatycznymi i środowiskowymi.
Najbardziej wyrazistym elementem kultury lapońskiej jest joik, rodzaj ludowego śpiewu. Joikem można przywitać nowy dzień, pozdrowić przyjaciela, uspokoić rozdrażnione stado reniferów czy połączyć się z duszą ukochanej osoby, które nie ma już między nami. Melodia, rytm i słowa mogą się zmieniać w zależności od nastroju i sytuacji. Istotą śpiewu jest wyrażenie emocji.
We współczesnym języku norweskim Lapończyków określa się słowem samer. Ale jeszcze nie tak dawno w użyciu był wyraz lapper. Dzisiaj jest on już archaizmem i ma zabarwienie negatywne. Dlatego gdy mówimy wybierajmy formy samer i samisk, a nie lapper i lappisk.
