Grammatikk

Liczba mnoga rzeczowników Regularna Większość rzeczowników w liczbie mnogiej przyjmuje końcówkę -er (forma nieokreślona) i -ene (forma określona):
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
en gutt gutten gutter guttene
ei/en regning regninga/regningen regninger regningene
universitet universitetet universiteter universitetene
Wyjątek stanowią rzeczowniki jednosylabowe rodzaju nijakiego, które w formie nieokreślonej nie przyjmują żadnej końcówki. Dotyczy to też złożeń, w których rzeczowniki te stanowią ostatni człon.
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
et kurs kurset kurs kursene
et norskkurs norskkurset norskkurs norskkursene
Jeśli rzeczownik kończy się na -e, w liczbie mnogiej dodajemy do niego tylko końcówkę -r (forma nieokreślona) i -ne (forma określona).
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
ei/en gate gata/gaten gater gatene
ei/en krone krona/kronen kroner kronene
Rzeczowniki, które kończą się na -er (zwykle nazwy narodowości lub zawodów), przyjmują końcówkę -e (forma nieokreślona) i -ne (forma określona).
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
en tsjekker tsjekkeren tsjekkere tsjekkerne
en tysker tyskeren tyskere tyskerne
Nie możemy zapominać o rzeczownikach zakończonych na -el i -er. W liczbie mnogiej pomijamy w nich samogłoskę e. Jeśli wyżej wymienione końcówki są poprzedzone podwojoną spółgłoską, podlegają one uproszczeniu.
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
en sykkel sykkelen sykler syklene
Norweskie słowniki podają, że rzeczowniki rodzaju nijakiego w formie określonej w liczbie mnogiej mogą przyjmować nie tylko końcówkę -ene (togene), ale i -a (toga). W praktyce w stylu formalnym, możemy użyć końcówki -ene, natomiast w stylu nieformalnym i języku mówionym używa się głównie końcówki -a. Nieregularna Niektóre rzeczowniki w liczbie mnogiej posiadają formy nieregularne. Są to np. następujące wyrazy, które pojawiły się we wcześniejszych rozdziałach.
lp. forma nieokreślona lp. forma określona lm. forma nieokreślona lm. forma określona
ei/en bok boka/boken bøker bøkene
en feil feilen feil feilene
en mann mannen menn mennene
et teater teateret teatre teatrene
Nieregularną liczbę mnogą mają też złożenia, w których taki rzeczownik tworzy ostatni człon, np. nordmann, engelskmann itd. Formy tych rzeczowników zawsze znajdziesz w słowniczku pod koniec lekcji.
Rzeczowniki niepoliczalne Niektóre rzeczowniki nie mają liczby mnogiej. Oznaczają wówczas substancję, materiał lub pojęcia abstrakcyjne, np. snø snøː śnieg, mel meːl mąka, ris riːs ryż, sand sɑn piasek, luft lʉft powietrze, lykke ˈlʏkːe szczęście itd. Mimo to w formie określonej mogą zachowywać się jak policzalne: Nordmenn drikker mye kaffe.Norwegowie piją dużo kawy. (substancja, napój) Jeg vil gjerne ha en kaffe.Chciałbym się napić kawy. (jedną filiżankę)
Rzeczowniki w liczbie mnogiej W języku norweskim istnieją też słowa, których zwykle używa się tylko w liczbie mnogiej (choć posiadają też formy w liczbie pojedynczej), np. penger ˈpeŋər pieniądze, briller ˈbrilːər okulary czy grønnsaker ˈgrønːsɑːkər warzywa. Jeg har mye penger.Mam dużo pieniędzy. Han ser dårlig og trenger briller.Słabo widzi i potrzebuje okularów. Hvorfor bør jeg spise grønnsaker?Dlaczego powinienem jeść warzywa?
Dużo/mało Użycie wyrazów dużo i mało zależy jest od tego, czy łączą się z rzeczownikami policzalnymi czy niepoliczalnymi. Rzeczowniki policzalne łączą się z wyrazami mange ˈmɑŋe dużo i få foː mało: mange/få byer, nordmenn, bøker Natomiast rzeczowniki niepoliczalne łączą się z wyrazami mye ˈmʏːe dużo i lite ˈliːte mało: mye/lite kaffe, vann, sukker Zwróć uwagę, że po mange, mye, få i lite rzeczowniki występują w formie nieokreślonej.